Van niet weten naar weten
Als baby lag ik vaak alleen in de box, ik leerde al vroeg dat ik er alleen voor stond. Als kind vond ik moeilijk mijn plek. Ik paste er eigenlijk niet tussen in het dorp waar ik geboren was. Ik stak letterlijk en figuurlijk met mijn kop boven het maaiveld uit. Wat ik aanvoelde, werd vaak tegengesproken en daardoor verloor ik het geloof in mijn innerlijk weten en werd het cognitieve weten het belangrijkst voor mij. Ik voelde me vaak eenzaam, niet begrepen en niet goed genoeg. Ik ging psychologie studeren om meer van mensen te begrijpen en hen proberen te helpen.
Ingesleten patronen, fysieke en emotionele klachten
Mijn lichaam gaf me vaker signalen, waar ik inmiddels niet meer naar luisterde. Toen ik zelf kinderen kreeg, liep ik vast. Ik wilde niet dat zij deze zelfde gevoelens van eenzaamheid, niet begrepen worden en niet goed genoeg zouden zijn ervaren en wist tegelijkertijd niet hoe ik dit anders kon doen. Na een post-natale depressie na de geboorte van mijn tweede zoon gooide ik het roer om en ging ik als kindercoach en weerbaarheidstrainer aan de slag. Ondertussen ging ik zelf regelmatig naar een psycholoog, therapeut of coach en merkte ik dat ik steeds tegen een muur aan liep om vervolgens weer te stoppen. Daardoor veranderde er wel wat, maar bleef ik steeds tegen dezelfde patronen aanlopen.
Een radicale ommezwaai
Toen systemisch werk en in het bijzonder familie-opstellingen op mijn pad kwam, veranderde dat. Ik voelde van alles en al begreep ik er werkelijk geen snars van, ik ‘wist’ direct dat het klopte. Het duurde nog een paar jaar voor ik voor mezelf aan de opleiding begon en toen ik eenmaal bezig was, voelde ik al na een paar blokken dat het niet alleen mijn privé leven, maar ook mijn werk flink op zijn kop zou zetten. Ineens ging ik grenzen aangeven, waar de mensen in mijn omgeving flink aan moesten wennen en ben ik met mijn kindercoachpraktijk gestopt om mij volledig te focussen op ondernemende vrouwen die net als ik de reis van weten naar niet weten, van hoofd naar hart, willen maken.
Spiegels
Onze kinderen zijn onze spiegels voor de thema’s die wij zelf nog hebben aan te kijken. Ik vind het niet altijd leuk om in die spiegels te kijken, ik waardeer het wel steeds meer. Hoe zou het zijn als onze kinderen ons spiegelen dat je mag luisteren naar je lichaam, mag luisteren naar de stilte, naar het niet weten?
Verbinding tussen hoofd & hart & buik
Waar ik eerst alleen met mijn hoofd de beslissingen nam en buikpijn kreeg als dat niet de juiste beslissing was, volg ik nu meer en meer mijn intuïtie, mijn innerlijk weten. Waar ik eerst dacht dat dit niets voor mij zou zijn, te zweverig, 'weet' en voel ik nu dat het voor mij juist heel aards is. Als het klopt voor mij, breng ik vrijheid, helderheid en begrip: bij mezelf en bij anderen. Dit brengt mij rust en balans en dat geef ik graag door aan anderen. ‘Ik denk niks’ en ‘ik voel niks’ komen in mijn woordenboek niet voor. Nu ik steeds meer durf te vertrouwen op het niet weten, mag in het moment ontstaan wat de bedoeling is.
Typisch Inge
Over boeken gesproken. Ik lees graag, ik lees snel, ik lees veel én ik lees graag snel veel tegelijkertijd, soms wel 7 boeken. Voortschrijdend inzicht is mij op het lijf geschreven. In interactie met anderen, krijg ik ideeën en inzichten waarmee ik mezelf en anderen verbaas. Ik open deuren waarvan je niet wist dat ze gesloten waren. Taal is zeg maar echt mijn ding: wat iemand wel en wat iemand niet zegt en of het klopt met elkaar, daar ben ik rete nieuwsgierig naar. Ik ben toegankelijk, ik stel gerust en heb de moed om eerlijk te zijn. Ik heb een scherp oog voor detail en ik neem je mee in wat ik zie. Je mag me alles vragen, als ik het antwoord ook niet weet dan zeg ik dat.
Mijn visie
Ik geloof niet in toeval: ieder mens (groot en klein), zelfs al van voor de geboorte, is hier met een bedoeling. Het is mijn bedoeling om deze innerlijke wijsheid door te geven door anderen inzicht te geven in hun eigen patronen, valkuilen en ook hun kracht. Door anderen te inspireren dichter bij diegene te komen die ze ten diepste al zijn.
Waar ik lang dacht dat het antwoord in de wetenschap lag (als het niet bewezen kon worden, is het niet waar), herken ik nu dat dat mijn manier was om het menselijk gedrag te proberen begrijpen. Het menselijk gedrag wordt veel meer voortgedreven uit dat wat we meenemen vanuit de generaties voor ons en wat we vanaf conceptie en in onze eerste jaren hebben meegemaakt, dan wat ik ooit voor mogelijk had gehouden.
